Znaki czasu – to wyrażenie zastosowane przez Sobór Watykański II. W dekretach dotyczących Kościoła, liturgii, relacji ze światem przeważało przekonanie iż zbawienie do którego prowadzi nas Bóg ma charakter dynamiczny, jest życiem rozwijającym się, zmieniającym się i wzrastającym w każdym z nas i w każdym pokoleniu.

Także dziś Bóg przemawia do ludzi poprzez znaki czasu – prowadzi nas drogami wiodącymi do zbawienia. Jednak pośród hałasu codzienności, trudno nam usłyszeć Jego głos.

Przeczytaj: Łk 12,54-59

Tweety:

Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie?

I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?

Rozważanie:

W historii Kościoła powtarza się historia biblijna: faryzeusze czytali pisma proroków, ale nie zauważyli że wypełniły się one w Jezusie z Nazaretu – nie zrozumieli wagi nowych czasów.

Wspólnota Kościoła musi zachować równowagę i wrażliwość; szanować dziedzictwo i tradycję, nie przerywając relacji z teraźniejszością i jej problemami.

Nasza wiedza o świecie jest nie porównywalna z żadnym dotychczasowym momentem historii. Poznajemy przyrodę, kosmos i prawa fizyki – jednak wciąż z trudem odkrywamy działanie Boga w naszym życiu.

Nasza nadzieja w posłuszeństwie Duchowi Świętemu – On nas będzie nieustannie pobudzał do drogi jaką przeznacza nam Pan.

Modlitwa:

Wierzę Panie w Twoją obecność i działanie w świecie. Wierzę, że kierujesz wszystkim z miłością i troską.

Niech każdego dnia odkrywam, że jesteś w mojej codzienności – niech Twój Święty Duch wskazuje mi znaki Twojej miłości. Amen.