Na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami — mówi Pan Zastępów. (Ml 1,11)

Przez usta ostatniego proroka Starego Testamentu, Malachiasza, Bóg zapowiada Ofiarę Eucharystii. Dzieje się to na ponad czterysta lat przed narodzinami Jezusa Chrystusa. Po tej zapowiedzi prorocy zamilkli. Ten czas milczenia stał się dla narodu żydowskiego adwentem: okresem wyczekiwania i przygotowania na przyjście Mesjasza.

W czasach Malachiasza i poprzedzających go proroków ofiary żydowskie były w upadku. Z napisanych przez proroków ksiąg wynika, że naród skarlał, zmarniał, brnął w nadużycia i grzechy. Ranił tym siebie i obrażał Boga. I Bóg zamilkł dla niego na czterysta lat — by w końcu w Chrystusie wypowiedzieć ostateczne i najwyższe Słowo.

My żyjemy w czasach Kościoła, w czasach, gdy proroctwo Malachiasza się spełniło. Kościół działa na całym świecie i na całym świecie Imieniu Bożemu składany jest „dar kadzielny i ofiara czysta”. Możemy korzystać z nieskończonych łask nadprzyrodzonych, płynących z sakramentu Eucharystii. Żydzi mogli o nich tylko marzyć. Jak wielkim dobrodziejstwem jest Kościół i sprawowana przez niego, z upoważnienia Jezusa Chrystusa, Eucharystia! Rozważajmy to zwłaszcza teraz, gdy radujemy się uroczystością Bożego Ciała, a w całym kraju trwają procesje eucharystyczne. Nie wstydźmy się do nich dołączyć.

Zastanów się:

1. Czy myślisz o tym, jak wielkim darem i łaską jest dla dzisiejszego świata Eucharystia?

2. Czy dziękujesz Panu Bogu za Kościół i sprawowaną przez niego Eucharystię?

3. Jak możesz szerzyć znajomość i kult Eucharystii w swoim najbliższym otoczeniu?