Udzielaj twego chleba głodnemu, a szat swoich użycz nagim! Ze wszystkiego, co ci zbywa, dawaj jałmużnę, a oko twoje niech nie będzie skąpe, gdy ją dajesz. (Tb 4,16)

Księga Tobiasza udziela mądrych i przydatnych nauk, jak dawać jałmużnę.

Po pierwsze, należy się troszczyć o tych, którym brakuje rzeczy niezbędnych — tych, których uzasadnione potrzeby są nie zaspokojone. Podane dwa przykłady: nakarmić głodnych i odziać nagich, są nam znane z tradycyjnej listy uczynków miłosiernych względem ciała.

Oczywiście jałmużna obejmuje też spełnianie innych potrzeb człowieka, ale z tekstu świętego wynika, że chodzi o realne braki. Nie jest naszym obowiązkiem utrzymywać ludzi, którzy pracować mogą, ale nie chcą, woląc żyć na cudzy koszt (mówi o tym wprost św. Paweł w Drugim Liście do Tesaloniczan 3,10–12).

Po drugie, zgodnie z Pismem Świętym jałmużnę trzeba dawać ze wszystkiego — ale z tego, co nam zbywa! Nie mamy obowiązku moralnego na przykład głodować samemu, bo całą żywność rozdaliśmy. W zaleceniu tym wyraża się realizm Biblii; bo przecież gdybyśmy postanowili na co dzień naśladować ewangeliczną wdowę, oddając całe nasze utrzymanie, to szybko zniechęcilibyśmy się i porzucili dawanie jałmużn w ogóle albo też sami stalibyśmy się ciężarem dla innych. A nie o to chodzi. Lepiej dawać mniej, a stale i regularnie; sprawiedliwie dzielić się tym, co mamy, z naszymi braćmi, którym czegoś brakuje.

Po trzecie, mamy dawać hojnie, miarą „natłoczoną, utrzęsioną i opływającą” (Łk 6,38): „Oko twoje niech nie będzie skąpe”. Dziel się zatem tym, co masz, nie winiąc się za to, że nie dajesz tego, czego nie masz; czyń to hojnie i ochotnie, dając tym, którzy potrzebują: twojego chleba, twojego datku, twojego czasu, twojego uśmiechu…

Zastanów się:

1. Czy dawanie jałmużny zajmuje stałe miejsce w twoim życiu?

2. Czy dając jałmużny, starasz się to czynić mądrze i odpowiedzialnie, obdarowując naprawdę potrzebujących?

3. Czy pamiętasz, by codziennie dzielić się z bliźnimi swoim czasem, uwagą, zainteresowaniem, uśmiechem?