W jaki sposób Cham, drugi syn Noego, zasłużył sobie na to, by przymiotnik pochodzący od jego imienia w języku polskim oznaczał kogoś ordynarnego, grubiańskiego, gbura i prostaka?
Cham i jego bracia – starszy Sem i młodszy Jafet – urodzili się jeszcze przed potopem (Rdz 6, 10). Z pewnością pomagał Noemu przy budowie Arki, dzięki której wraz z żoną, braćmi i ich żonami, ojcem i matką, oraz zwierzętami (po parze z każdego gatunku) ocalał od zagłady (Rdz 7, 7-9).
Po potopie Bóg zawarł z ocalałymi przymierze, którego znakiem jest tęcza (Rdz 9, 8-16).
Pewnego razu Noe upił się winem i leżał nagi w namiocie. Cham, zastawszy w takiej sytuacji ojca, zawołał braci. Było to przejawem braku szacunku do ojca. Sem i Jafet weszli do namiotu tyłem i przykryli Noego płaszczem. Noe, dowiedziawszy się o zachowaniu Chama, przeklął go i jego potomstwo (Rdz 9, 21-24). Niektórzy doszukują się w tej scenie homoseksualizmu, inni, odwołując się np. do Kpł 20, 11 twierdzą, że Cham przespał się z żoną Noego, a z tego kazirodczego aktu miał począć się jego syn Kanaan.
Tekst biblijny jednak nie pozwala na takie nadinterpretacje. Cham, opowiadając braciom o nagości ojca i wołając ich do namiotu, po prostu okazał Noemu pogardę. Takie zachowanie względem ojca było bardzo poważnym przewinieniem.
Potomkowie Chama zaludnili Etiopię, Egipt, Libię i Kanaan.